Με κοιτώ, με ξανακοιτώ, και προσπαθώ να συναντήσω σήμερα την αθωότητα εκείνων των χρόνων που αντιλαμβανόμουν αλλιώς… (αν και μέσα σε ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον)! Να με συναντήσω στις τωρινές μου φωτογραφίες.
Ας πειραματιστούμε, λοιπόν… Και ας είμαστε ειλικρινείς!
Αν ο καθένας από εμάς πάρει μια παιδική του φωτογραφία που θα διαλέξει σε όποια ηλικία –μέχρι τα δεκατέσσερά του–, θα έχει τη δυνατότητα να έρθει αντιμέτωπος με εκείνο το προσωπάκι που είχε μια άλλη γλύκα, ένα άλλο φως! Ακόμη και φοβισμένο ή ντροπαλό να ήταν το βλέμμα του, είχε τη λάμψη της αθωότητας, της αγάπης. Είχε μια θεϊκή ηρεμία, γλυκύτητα, συστολή, ανάγκη για αγκαλιά.
Είχε ΨΥΧΗ! ΑΛΛΗ!
Οι φωτογραφίες μας αργότερα πήραν μια πιο επιτηδευμένη πόζα, πιο ελκυστική, αλλά πιο ψεύτικη, καθώς φροντίζαμε με το χαμόγελο να καλύψουμε τις αρνητικές μας σκέψεις, τις στεναχώριες, τις δυσκολίες μας. Στις παιδικές μας, με τα λιγοστά ή στραβά δοντάκια, μπορεί να κλείναμε το στοματάκι να μη χαμογελάσουμε, αλλά τα ματάκια μας είχαν άλλη δύναμη και εκφραστικότητα.
Είχαν αλήθεια από ΨΥΧΗ!
Αργότερα, επιμελώς κρύβαμε κάθε θλίψη με πόζες που επιφανειακά ήταν πιο χαρούμενες… Βαθύτερα, όμως, έκρυβαν μυστικά και θλίψη.
Και φτάσαμε στο σήμερα, που σελφάρουμε σε τακτά διαστήματα, λόγω και των κινητών, χαμογελαστά με ανούσιες παρέες, χωρίς λόγο, για να δηλώσουμε στον κόσμο των social media ότι είμαστε καλά και περνάμε ακόμη καλύτερα. Πόσες τέτοιες σέλφι-πόζες σε επαγγελματικές συναντήσεις, οικογενειακές, φιλικές βγάλαμε; Και μετά καθόμασταν στο τραπέζι, στο καφέ, και δεν είχαμε τίποτα να πούμε…
Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Ακολουθήστε το zinapost.gr στο Google News και δείτε πρώτοι όλες τις ειδήσεις για Lifestyle, Showbiz, Gossip News και αποκλειστικά βιντεο.