Οποιος γνωρίζει ελάχιστα από την ελληνική περιφέρεια και το Εθνικό Σύστημα Υγείας, δεν εκπλήσσεται με την είδηση ότι εν έτει 2023 μια γυναίκα χάνει τη ζωή της επειδή δεν υπήρχε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ και την μετέφεραν πάνω σε καρότσα αγροτικού.
Δυστυχώς, συζητάμε για μια ακόμη τραγωδία σαν ένα απλό περιστατικό του αστυνομικού ή υγειονομικού δελτίου: «Γυναίκα, 63 χρονών άφησε την τελευταία της πνοή στην Κω…».
Σε ένα ακριτικό ελληνικό νησί, πολύ κοντά στην Τουρκία και δίπλα στο Καστελόριζο όπου πριν από μερικές εβδομάδες ένα τετράχρονο παιδί μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο της γειτονικής χώρας επειδή δεν μπορούσε να εγκριθεί αεροδιακομιδή με το ΕΚΑΒ και το Πολυδύναμο Κέντρο Υγείας του νησιού δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει το περιστατικό.
Οι δομές υγείας στα νησιά είναι διαλυμένες. Από θαύμα δεν έχουμε περισσότερα θύματα, ειδικά το καλοκαίρι όπου ο πληθυσμός πολλαπλασιάζεται.
Αλλά δεν είναι μόνο τα νησιά. Στις περισσότερες περιοχές της χώρας τα νοσοκομεία είναι «διακοσμητικά». Σε άλλα οι υποδομές είναι σε άθλια κατάσταση, σε άλλα δεν υπάρχουν γιατροί, αναισθησιολόγοι, νοσηλευτές, προσωπικό για την καθαριότητα.
Σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης οι προγραμματισμένες εγχειρίσεις ξεπερνούν τις 3.000. Λίστες ντροπής σε μια… σύγχρονη χώρα επειδή υπάρχουν μόλις 7 αναισθησιολόγοι ενώ οι θέσεις είναι περισσότερες από 20.
Ξέρετε τι είπαν σε συγγενείς βαριά αρρώστου στο νοσοκομείο της Χαλκίδας; «Εχετε τη δυνατότητα να τον πάρετε σε νοσοκομείο της Αθήνας και τον κρατάτε εδώ; Θα πεθάνει. Δεν υπάρχουν γιατροί, δεν μπορούν να γίνουν απαραίτητες εξετάσεις…»
Και τον μετέφεραν στην Αθήνα για να επιβιώσει.
Εχει αίσθηση άραγε η κεντρική εξουσία τι συμβαίνει στο νοσοκομείο της Λευκάδας, του Αγρινίου, του Μεσολογγίου ή της Πρέβεζας; Χάος, κι όχι σήμερα ή χθες. Αλλά εδώ και χρόνια.
Για να μη μιλήσουμε βεβαίως για τα ράντζα ακόμη και σε κεντρικά νοσοκομεία.
Και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί η Πολιτεία να επαφίεται στο φιλότιμο και την εργατικότητα χιλιάδων εργαζόμενων στην υγεία που κρατούν όρθιο το σύστημα.
Κι όμως, στην Ελλάδα θα εισρεύσουν τα επόμενα χρόνια πάνω από 70 δις ευρώ. Τεράστια κονδύλια από το Ταμείο Ανάκαμψης θα έπρεπε να έχουν κατευθυνθεί στο Εθνικό Σύστημα Υγείας προκειμένου να γίνουν σύγχρονα νοσοκομεία, αλλά καλά στελεχωμένα κι όχι κουφάρια.
Μόλις 2%-4% δίνονται από το Ταμείο Ανάκαμψης για ένα ΕΣΥ που πλέον έχει φτάσει στα όριά του.
Με γιατρούς και νοσηλευτές διαλυμένους από τη δουλειά λόγω της πανδημίας.
Με χιλιάδες κενές θέσεις εργασίας.
Με ένα σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει με αποτέλεσμα την επιβάρυνση των κεντρικών νοσοκομείων.
Με το υγειονομικό προσωπικό αμειβόμενο με μισθούς πείνας.
Ξέρετε ότι την τελευταία 10ετία περισσότεροι από 20.000 γιατροί έφυγαν από την Ελλάδα είτε γιατί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά είτε γιατί οι μισθοί στο ΕΣΥ είναι αστείοι;
Ξέρετε ότι με βάση επίσημα στοιχεία η ελληνική πολιτεία έχει δαπανήσει πάνω από 7 δις ευρώ για την εκπαίδευση του υγειονομικού προσωπικού που προσφέρει τις υπηρεσίες του σε άλλη χώρα;
Στην Ελλάδα ο μέσος όρος των ετήσιων μικτών αποδοχών ανέρχεται σε περίπου 39 χιλιάδες ευρώ.
Στο Λουξεμβούργο αντίστοιχα οι αμοιβές είναι 258 χιλιάδες ευρώ, στην Ιρλανδία είναι 172 χιλιάδες, στην Ολλανδία 160 χιλιάδες, στη Γερμανία 146 χιλιάδες. Γι’ αυτό φεύγουν οι επιστήμονες της χώρας μας, λαμπρά μυαλά, αξιόλογοι επαγγελματίες.
Αυτή είναι η εικόνα του Εθνικού Συστήματος Υγείας, παρά το γεγονός ότι περάσαμε μια πρωτοφανή υγειονομική κρίση η οποία «απορρόφησε» κονδύλια ύψους 20 δις ευρώ.
Κι όσο θα συζητάμε προεκλογικά περί όνου σκιάς για τους φόρους που υποτίθεται ότι θα μειώσει το ένα ή το άλλο κόμμα, τόσο θα πεθαίνουν πολίτες σε καρότσες αγροτικών.
Γιατί η πολιτική για την Υγεία θα έπρεπε να είναι το μείζον θέμα. Όχι μόνο γιατί είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Αλλά γιατί είναι και θέμα αξιοπρέπειας των πολιτών, της κοινωνίας, της κάθε χώρας.
Το ΕΣΥ δεν έχει χρώματα και κόμματα. Δεν είναι γαλάζιο, πράσινο ή κόκκινο. Ανήκει σε όλους και πρέπει να υπηρετεί τους πάντες.
Και είναι βαθιά ταξικό ζήτημα ένα διαλυμένο σύστημα υγείας. Οι έχοντες μπορούν να σώσουν τη ζωή τους, οι μη προνομιούχοι όμως δεν έχουν καμιά τύχη.
Μια χώρα που δεν σέβεται τους πολίτες της είναι καταδικασμένη να πεθάνει. Μέσα ή έξω από μια κλειστή Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.